داستان کودکانه

آموزش رایگان انگلیسی در سایت بلاگیکس با متن و داستان های کوتاه!

کافیه در سایت ما بپیوندید!

The lump of gold

Paul was a very rich man, but he never spent any of his money.

He was scared that someone would steal it.

He pretended to be poor and wore dirty old clothes.

People laughed at him, but he didn’t care.

He only cared about his money.

One day, he bought a big lump of gold.

He hid it in a hole by a tree.

Every night, he went to the hole to look at his treasure.

He sat and he looked.

‘No one will ever find my gold!’ he said.

But one night, a thief saw Paul looking at his gold.

And when Paul went home, the thief picked up the lump of gold, slipped it into his bag and ran away!

The next day, Paul went to look at his gold, but it wasn’t there.

It had disappeared!

Paul cried and cried! He cried so loud that a wise old man heard him.

And came to help. Paul told him the sad tale of the stolen lump of gold.

‘Don’t worry,’ he said. ‘Get a big stone and put it in the hole by the tree.’

‘What?’ said Paul.

‘Why?’

‘What did you do with your lump of gold?’

‘I sat and looked at it every day,’ said Paul.

‘Exactly,’ said the wise old man.

‘You can do exactly the same with a stone.’

Paul listened, thought for a moment and then said, ‘Yes, you’re right. I’ve been very silly. I don’t need a lump of gold to be happy!’

(ترجمه داستان)

تکه ی طلا

پاول مرد بسیار ثروتمندی بود اما هیچ وقت از پولهایش خرج نمی کرد.

او می ترسید که کسی آن را بدزدد.

وانمود می کرد فقیر است و لباسهای کثیف و کهنه می پوشید.

مردم به او می خندیدند ولی او اهمیتی نمی داد.

او فقط به پولهایش اهمیت می داد.

روزی یک تکه بزرگ طلا خرید.

آن را در چاله ای نزدیک یک درخت مخفی کرد.

هر شب کنار چاله می رفت تا به گنجش نگاه کند.

می نشست و نگاه می کرد.

می گفت: «هیچکس نمی تونه طلای منو پیدا کنه!»

اما یک شب دزدی پاول را هنگام نگاه به طلایش دید.

و وقتی پاول به خانه رفت دزد تکه ی طلا را برداشت، آن را درون کیسه اش انداخت و فرار کرد!

روز بعد، پاول رفت تا طلایش را نگاه کند اما طلا آنجا نبود.

ناپدید شده بود!

پاول شروع به فریاد و گریه و زاری کرد! صدایش آنقدر بلند بود که پیرمرد دانایی آن را شنید.

او برای کمک آمد. پاول ماجرای غم انگیز تکه طلای به سرقت رفته را برایش تعریف کرد.

او گفت: «نگران نباش.» «سنگ بزرگی بیار و توی چاله ی نزدیک درخت بذار.»

پاول گفت: «چی؟»

«چرا؟»

«با تیکه طلات چیکار می کردی؟»

پاول گفت: «هر روز میشستم و نیگاش می کردم.»

پیرمرد دانا گفت: «دقیقا».

«می تونی دقیقا همین کارو با یه سنگ هم بکنی.»

پاول گوش داد و کمی فکر کرد و بعد گفت: «آره راست میگی. چقدر نادون بودم. من واسه خوشحال بودن نیازی به تیکه طلا ندارم که!»

Jenny happily agreed to accompany John on his visit to his family gathering the following weekend. They were now officially a couple, and it would be a good time to introduce her to his mother, father, and brothers.

Also at the get-together was John’s uncle, named Doug. Doug was a mechanical engineer, who worked on all kinds of machines, including steam and gas turbines and electric generators. He was an extremely intelligent man, who helped guide John in his younger years.

While chatting with his uncle, he noticed his two cousins Michael and Joanne in the background. The three of them hung out quite frequently as kids and shared a lot of childhood memories. They grew apart as they got older, unfortunately, and lost contact with one another as they entered the workforce. Michael ended up working his way up to a management position at a retail store. And Joanne was a part-time hairdresser but a full-time mom.

Jenny was obviously overwhelmed by all the new faces, but she was able to get to know at least one person at the event. This person was John’s sister-in-law Olivia. From the very get-go, the two hit it off and established an instant rapport. Jenny was a journalist by trade, and

Olivia was a writer for a TV show that was produced by the same media company they both worked for. While they had seen each other around the office, they had never met until now.

In the end, there were just too many people for Jenny to meet and even for John to catch up with. They briefly said hello to his grandmother and aunts, but they never got the chance to greet his nieces and nephews. All the kids were busy playing together in the backyard.

The family was able to take a group photo, which included Jenny, who was invited to join in. Every year, it’s John’s dad who is given the task to create the best family photo possible. Leaving the task to him makes sense, given that he’s a professional photographer.

The sun started going down, and the day was growing late. As everyone was leaving, John had another opportunity to speak with his Uncle Doug. He voiced his concerns about burning out at his current job at the insurance company and was considering a few possible paths he could take. Uncle Doug advised him that, even though he’s not sure where he wants to work in the future, he should definitely start taking classes as soon as possible. Waiting to start was the worst thing he could possibly do.

(ترجمه داستان)

جنی با خوشحالی موافقت کرد که جان را در دیدار خانواده‌اش در آخر هفته بعد همراهی کند. آنها اکنون به طور رسمی یک زوج بودند و زمان خوبی است که او را به مادر، پدر و برادرانش معرفی کنیم.

همچنین در این گردهمایی عموی جان به نام داگ حضور داشت. داگ یک مهندس مکانیک بود که روی انواع ماشین‌ها از جمله توربین‌های بخار و گاز و ژنراتورهای الکتریکی کار می‌کرد. او مردی بسیار باهوش بود که در سال های جوانی جان را راهنمایی کرد.

در حین گفتگو با عمویش، متوجه دو پسر عمویش مایکل و جوآن در پس زمینه شد. این سه نفر در دوران کودکی اغلب اوقات با هم می‌رفتند و خاطرات دوران کودکی خود را به اشتراک می‌گذاشتند. آنها متأسفانه با بزرگتر شدن از هم جدا شدند و با ورود به نیروی کار ارتباط خود را با یکدیگر از دست دادند. مایکل در نهایت به سمت مدیریت در یک فروشگاه خرده‌فروشی رسید. و جوآن یک آرایشگر پاره وقت اما یک مادر تمام وقت بود.

جنی آشکارا تحت تأثیر همه چهره های جدید قرار گرفته بود، اما او توانست حداقل یک نفر را در این رویداد بشناسد. این شخص اولیویا خواهر شوهر جان بود. از همان ابتدا، این دو به آن ضربه زدند و یک رابطه فوری برقرار کردند. جنی در حرفه روزنامه نگار بود و

اولیویا نویسنده یک برنامه تلویزیونی بود که توسط همان شرکت رسانه ای تولید می شد که هر دو در آن کار می کردند. در حالی که آنها همدیگر را در اطراف دفتر دیده بودند، تا به حال هرگز ملاقات نکرده بودند.

در نهایت، افراد زیادی بودند که جنی نمی‌توانست ملاقات کند و حتی جان می‌توانست به آنها برسد. آنها به طور خلاصه به مادربزرگ و خاله‌هایش سلام کردند، اما هرگز فرصت احوالپرسی با خواهرزاده‌ها و برادرزاده‌هایش را پیدا نکردند. همه بچه ها در حیاط پشتی مشغول بازی با هم بودند.

خانواده توانستند یک عکس دسته جمعی بگیرند که شامل جنی بود که برای پیوستن به آن دعوت شده بود. هر سال این وظیفه پدر جان است که بهترین عکس خانوادگی ممکن را ایجاد کند. با توجه به اینکه او یک عکاس حرفه ای است، واگذار کردن این کار به او منطقی است.

خورشید شروع به غروب کرد و روز داشت دیر می شد. وقتی همه در حال رفتن بودند، جان فرصت دیگری داشت تا با عمو داگ صحبت کند. او نگرانی های خود را در مورد فرسودگی شغل فعلی خود در شرکت بیمه بیان کرد و در حال بررسی چند مسیر احتمالی بود که می توانست طی کند. عمو داگ به او توصیه کرد که با وجود اینکه مطمئن نیست می‌خواهد در آینده کجا کار کند، باید هر چه زودتر کلاس‌ها را شروع کند. انتظار برای شروع بدترین کاری بود که او می توانست انجام دهد.

For the past few days, John has had some difficulty breathing. He was 30 years old, and it was a bit odd for someone of his age to have this symptom. Maybe if he was a smoker, things would make more sense, but John has never smoked a cigarette in his life. He decided to go see his doctor about it.

Luckily, he was able to schedule an appointment that very week and get himself checked out. At the doctor’s office, there was a considerable waiting period before you could be seen by the physician. John brought a book to read in the waiting room, but he found it hard to focus for very long, given his condition. After 20 minutes, he started to get a splitting headache. In anticipation of such a scenario, he kept over-the-counter pain relievers in his car. Following a quick trip and back, he washed down the pills with water from the water fountain and took a big sigh of relief.

The nurse called John back to room 107 and did some routine checkup procedures. She took his blood pressure, measured his height and weight, and asked about his family’s history of health problems. John was fortunate enough to not have any hereditary health issues. There was no heart disease, cancer, diabetes, nor arthritis to worry about. The nurse also asked about any and all current drugs he was taking, but he replied that he doesn’t take any medication.

After John’s information was recorded, the nurse left the examination room and told him the doctor would be with him shortly. Just two minutes later, he was finally face to face with the man who could help cure him in no time. Dr. Spetzel was his name, and he was as friendly as could be. The two chatted about John’s breathing issue, and John went into more detail about his condition. Chest pains were occurring throughout the day, but there were no heart palpitations. There was a little coughing but no wheezing.

The doctor placed his stethoscope on John’s chest and asked him to take a couple of deep breaths. With a few subtle nods, it appeared Dr. Spetzel had reached a final diagnosis. It was asthma. He said it was common for adults to develop asthma and not just children. An inhaler would immediately curb his symptoms, but it’s a medication he would be required to take for the rest of his life to keep his symptoms at bay. Carrying his prescription from Dr. Spetzel, John headed towards the pharmacy to receive his inhaler. He dropped it off at the customer service desk then started to wander around the store. It would be some time until his prescription was filled, so he browsed the various medicines on the store’s shelves. He saw tons of products to treat colds, allergies, and the flu. There were even over-the-counter treatments for constipation and diarrhea.

The pharmacist called out to John, for it was time to pick up his prescription and head back home. While out in his car in the parking lot, John took his first dose and instantly felt much better. It became significantly easier to breathe, and his chest pains subsided. He was grateful for the miracle of modern science and medicine. Throughout the ordeal, it occurred to John how important his health and body were to him. Being in a constant state of bad health would make for a very poor quality of life. His diet would be the first place to start making improvements.

(ترجمه داستان)

در چند روز گذشته، جان کمی در تنفس مشکل داشت. او 30 ساله بود و برای فردی هم سن و سال او کمی عجیب بود که این علامت را داشته باشد. شاید اگر او سیگاری بود، همه چیز منطقی تر می شد، اما جان هرگز در زندگی خود یک سیگار نکشیده است. تصمیم گرفت در این مورد به دکترش مراجعه کند.

خوشبختانه، او توانست همان هفته قرار ملاقات بگذارد و خودش را معاینه کند. در مطب دکتر، قبل از اینکه بتوانید توسط پزشک معاینه شوید، یک دوره انتظار قابل توجهی وجود داشت. جان کتابی را برای خواندن در اتاق انتظار آورد، اما با توجه به شرایطش برای مدت طولانی تمرکز کردن برای او سخت بود. بعد از 20 دقیقه، او شروع به سردرد تقسیمی کرد. در انتظار چنین سناریویی، او مسکن های بدون نسخه را در ماشینش نگه داشت. پس از یک سفر سریع و بازگشت، قرص ها را با آب از چشمه آب شست و آه بزرگی کشید.

پرستار جان را به اتاق 107 فراخواند و برخی از مراحل معاینه معمول را انجام داد. فشار خون او را اندازه گرفت، قد و وزن او را اندازه گرفت و در مورد سابقه مشکلات سلامتی خانواده اش پرسید. جان به اندازه کافی خوش شانس بود که هیچ گونه مشکل سلامت ارثی نداشت. هیچ بیماری قلبی، سرطان، دیابت یا آرتریت وجود نداشت که نگران آن باشید. پرستار همچنین در مورد تمام داروهای فعلی که مصرف می کند پرسید، اما او پاسخ داد که هیچ دارویی مصرف نمی کند.

پس از ثبت اطلاعات جان، پرستار اتاق معاینه را ترک کرد و به او گفت که دکتر به زودی با او خواهد بود. تنها دو دقیقه بعد، او سرانجام با مردی روبرو شد که می‌توانست در کمترین زمان به درمان او کمک کند. دکتر اسپتزل نام او بود و تا آنجا که می توانست دوستانه بود. آن دو در مورد مشکل تنفس جان صحبت کردند و جان به جزئیات بیشتری در مورد وضعیت او پرداخت. درد قفسه سینه در طول روز وجود داشت، اما تپش قلب وجود نداشت. سرفه کمی داشت اما خس خس سینه نداشت.

دکتر گوشی پزشکی خود را روی قفسه سینه جان گذاشت و از او خواست چند نفس عمیق بکشد. با چند تکان سر ظریف به نظر می رسید که دکتر اسپتزل به تشخیص نهایی رسیده است. آسم بود او گفت که برای بزرگسالان عادی است که به آسم مبتلا شوند و نه فقط کودکان. یک اسپری استنشاقی فوراً علائم او را مهار می‌کند، اما این دارویی است که او باید تا پایان عمر مصرف کند تا علائمش را از بین ببرد. جان با حمل نسخه خود از دکتر اسپتزل، به سمت داروخانه رفت تا دستگاه تنفسی خود را دریافت کند. او آن را در میز خدمات مشتری رها کرد و سپس شروع به پرسه زدن در فروشگاه کرد. مدتی طول می کشید تا نسخه او تکمیل شود، بنابراین او داروهای مختلف قفسه های فروشگاه را مرور کرد. او هزاران محصول را برای درمان سرماخوردگی، آلرژی و آنفولانزا دید. حتی درمان های بدون نسخه برای یبوست و اسهال نیز وجود داشت.

داروساز جان را صدا زد، زیرا وقت آن رسیده بود که نسخه او را بگیرد و به خانه برگردد. زمانی که جان در ماشینش در پارکینگ بیرون بود، اولین دوز خود را مصرف کرد و بلافاصله احساس بهتری پیدا کرد. نفس کشیدن به طور قابل توجهی آسان تر شد و درد قفسه سینه او کاهش یافت. او قدردان معجزه علم و پزشکی مدرن بود. در طول این مصیبت، به جان جان رسید که سلامتی و بدن او چقدر برای او مهم است. وضعیت بد سلامتی دائمی کیفیت زندگی بسیار ضعیفی را به همراه خواهد داشت. رژیم غذایی او اولین جایی است که شروع به بهبود می کند.

The magic paintbrush

Rose loved drawing. She was very poor and didn’t have pens or pencils.

She drew pictures in the sand with sticks.

One day, an old woman saw Rose and said, ‘Hello! Here’s a paintbrush and some paper for you.’

‘Thank you!’ smiled Rose.

She was so happy.

‘Hmmm, what can I paint?’ she thought.

She looked around and saw a duck on the pond.

‘I know! I’ll paint a duck!’

So she did. Suddenly, the duck flew off the paper and onto the pond.

‘Wow!’ she said. ‘A magic paintbrush!’

Rose was a very kind girl and she painted pictures for everyone in her village.

She painted a cow for the farmer, pencils for the teacher and toys for all the children.

The king heard about the magic paintbrush and sent a soldier to find Rose.

‘Come with me,’ said the soldier. ‘The king wants you to paint some money for him.’

‘But he’s already rich,’ said Rose.

‘I only paint to help poor people.’

But the nasty soldier took Rose to the king.

‘Paint me a tree with lots of money on it,’ he shouted.

Rose was brave and said, ‘No!’

So the king sent her to prison.

But Rose painted a key for the door and a horse to help her escape.

The king chased after her.

So she painted a big hole, and splat!

The king fell in.

Today, Rose only uses her magic paintbrush to help people who really, really need help.

(ترجمه داستان)

قلم موی سحرآمیز

رز عاشق نقاشی بود. او خیلی فقیر بود و هیچ خودکار و مدادی نداشت.

او با چوب روی ماسه نقاشی می کشید.

روزی از روزها پیرزنی رز را دید و گفت: «سلام! بیا این قلم مو و کاغذها رو بگیر. مال تو.»

رز با لبخندی گفت: «خیلی ممنون!»

رز خیلی خوشحال بود.

با خود فکر کرد: «بذار ببینم، چی بکشم؟»

اطراف را نگاه کرد و اردکی را در برکه دید.

«فهمیدم! یه اردک می کشم!»

همین کار را کرد. ناگهان اردک از کاغذ به بیرون پرید و به سمت برکه پرواز کرد.

او گفت: «وای! این قلم مو سحرآمیزه!»

رز دختر خیلی مهربانی بود و برای همه ­ی اهالی روستایش نقاشی کشید.

او برای کشاورز گاوی نقاشی کرد و برای معلم مداد و برای همه بچه ها اسباب بازی کشید.

پادشاه از قلم موی سحرآمیز با خبر شد و سربازی فرستاد تا رز را پیدا کند.

سرباز گفت: «با من بیا. پادشاه می خواد براش مقداری پول نقاشی کنی.»

رز گفت: «ولی اون که ثروتمنده.»

«من فقط واسه آدمای فقیر نقاشی می کشم.»

اما سرباز بدجنس رز را پیش پادشاه برد.

او داد زد: «برای من درختی بکش که رو شاخه هاش پر از پول باشه.»

رز شجاع بود و گفت: «نه!»

به همین خاطر پادشاه او را زندانی کرد.

اما رز یک کلید برای باز کردن در و یک اسب برای فرار کردن از آنجا نقاشی کرد.

پاشاه او را تعقیب کرد.

رز هم چاله بزرگی کشید و تالاپ!

پادشاه در چاله افتاد.

حالا رز فقط از قلم موی سحرآمیز برای کمک به آدمهایی استفاده می کند که خیلی خیلی به کمک نیاز دارند.